|
|
فیزیولوژی ورزشی و فعالیت بدنی، جلد ۵، شماره ۱، صفحات ۰-۰
|
|
|
| عنوان فارسی |
تأثیر انواع موسیقی محرک، آرام‌بخش و دلخواه بر عملکرد بیشینه و زیربیشینه پسران غیرورزشکار |
|
| چکیده فارسی مقاله |
هدف: موسیقی یکی از عوامل مهم و تأثیرگذار بر عملکرد ورزشی می‌باشد. در سال‌های گذشته تحقیقات زیادی به بررسی تأثیرات موسیقی بر شاخص‌های تعیین کننده در ورزش پرداخته‌اند. با این حال هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر انواع موسیقی بر عملکرد بیشینه و زیربیشینه پسران غیر ورزشکار بود. روش شناسی: در طرح یک گروهی با آزمون‌های مکرر 12 پسر غیر ورزشکار در این پژوهش شرکت داشتند. افراد طی چهار هفته، با فاصله زمانی یک هفته استراحت، از هفته اول تا چهارم به ترتیب در شرایط مختلف؛ بدون موسیقی، با موسیقی محرک، موسیقی آرام‌بخش و موسیقی دلخواه، پروتکل بروس را تا سر حد خستگی انجام دادند. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر جهت بررسی تفاوت میانگین‌های مراحل مختلف پژوهش استفاده گردید. سطح معنی‌داری (05/0p=) در نظر گرفته شد. نتایج: نتایج نشان داد پخش انواع موسیقی در هنگام انجام عملکرد بیشینه در آزمون بروس بر زمان رسیدن به خستگی، حداکثر اکسیژن مصرفی و میزان درک فشار تأثیر معنی‌داری ندارد. همچنین بین آثار هر سه نوع موسیقی بر شاخص‌های اندازه‌گیری شده نیز تفاوت معنی‌داری دیده نشد. در عملکرد زیربیشینه در مرحله دوم آزمون بروس کاهش معنی‌داری در میزان درک فشار در هنگام پخش موسیقی محرک و دلخواه مشاهده شد. بحث و نتیجه-گیری: با توجه به یافته‌های بدست آمده از این پژوهش و مقایسه آن با نتایج تحقیقات پیشین می‌توان نتیجه گرفت که با وجود تأثیرات کمک‌کننده موسیقی در عملکردهای زیر بیشینه، در فعالیت‌های که به صورت بیشینه انجام می‌شود، انواع موسیقی تأثیر قابل توجه‌ای بر شاخص‌های تمرینی ندارد. |
|
| کلیدواژه‌های فارسی مقاله |
|
|
| عنوان انگلیسی |
|
|
| چکیده انگلیسی مقاله |
Introduction: Music is one of the important and affecting factors on sports performance. Most research investigated the effects of music on the indexes decisive in the exercise. However, the present study was to investigate the effect of music on the maximum and sub maximum performance non-athletic men. Methodology: In test project with a group of 12 men non-athletes with a frequently participated in this study. During those four weeks, with take a week off from the first to fourth weeks, respectively in different circumstances without music, with stimulating music, light music and arbitrary music, Bruce protocol was performed to the extent of fatigue. We use the ANOVA with repeated measures to analysis the difference of the averages of the various stages. The significance level was (p≤0/05). Results: The results showed playing variety of music during the peak of the Bruce protocol on time to exhaustion, the maximal oxygen uptake and the perceived exertion rate no significant effect. Also, we didn’t observed significant difference on measured indexes in the three type of music. In sub maximal performance in second stage Bruce test, was observed a significant difference in the perceived exertion rate when playing stimulatory and arbitrary music. Conclusions: According to the findings obtained from this study and comparison it with previous research it can be concluded that despite useful effects of music on sub maximal performance, in the maximum activity, the type music no significant effect on the training indexes. |
|
| کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله |
|
|
| نویسندگان مقاله |
احمد محمدی مقدم | ahmad mohammadi moghadam
داﻧﺸﮕﺎه رازی ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎه
سعید امیریان | saeed amirian
داﻧﺸﮕﺎه آزاد اﺳﻼﻣﯽ
رضا صابونچی | reza saboonchi
داﻧﺸﮕﺎه آزاد اﺳﻼﻣﯽ
ناصر به پور | naser به pour
داﻧﺸﮕﺎه رازی ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎه
|
|
| نشانی اینترنتی |
http://scj.sbu.ac.ir/index.php/joeppa/article/view/3104 |
| فایل مقاله |
اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1032/article-1032-380966.pdf |
| کد مقاله (doi) |
|
| زبان مقاله منتشر شده |
fa |
| موضوعات مقاله منتشر شده |
|
| نوع مقاله منتشر شده |
مقالات |
|
|
|
برگشت به:
صفحه اول پایگاه |
نسخه مرتبط |
نشریه مرتبط |
فهرست نشریات
|