این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
دراسات فی العلوم الانسانیه، جلد ۲۰، شماره ۱، صفحات ۵۷-۷۲
عنوان فارسی مناهج القُصّاص فی نقل القصص القرآنیه
چکیده فارسی مقاله قصّه گویی پدیده ای است اجتماعی که در جامعه عرب جاهلی رواج داشت. قصّه گویان در شب نشینی های خود به بازگویی روایت های قهرمانان قبایل خود و داستان های ملوک یمن می پرداختند. در دوره اسلامی با توجه به تشکیل حکومتی دینی، قصه پردازان مسلمان، داستان های قرآنی را با آمیزه هایی از سخنان اهل کتاب و اقوام ایرانی، بابلی و یونانی همراه با وعظ و تذکیر نقل می کردند. قصّه گویان برای نقل داستان های قرآنی که در قرآن کوتاه و مختصر آمده است، شیوه های متعددی به کار می بردند. بسیاری از این داستانها به طور کامل در تورات آمده است؛ از این رو برخی از قصه گویان مستقیما از خود تورات استفاده می کردند و برخی دیگر برای تکمیل داستان های خود به اهل کتاب مراجعه می نمودند. بعضی از قصّه گویان نیز داستان ها را از تورات اخذ کرده و با ایجاد تغییر در جزئیات، به آنها صبغه اسلامی می دادند. همچنین قُصّاص از ساخته های ذهنی خود در تکمیل داستان ها استفاده می کردند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله داستان،القَصَص،القاصّ،الوعظ،القصص القرآنیه،الإسراییلیات،قصّه گو،موعظه،داستان‌های قرآنی،اسراییلیات،
عنوان انگلیسی شیوه های قصه گویان در نقل داستانهای قرآنی
چکیده انگلیسی مقاله
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله داستان,القَصَص,القاصّ,الوعظ,القصص القرآنیة,الإسراییلیات,قصّه گو,موعظه,داستان‌های قرآنی,اسراییلیات
نویسندگان مقاله صبحه عبادی |
دانشجوی دکترا، گروه تاریخ، دانشگاه تهران

آذرتاش آذرنوش |
استاد گروه علوم قرآن و حدیث، دانشگاه تهران

احمد بادکوبه هزاوه |
استادیار گروه تاریخ، دانشگاه تهران

احمد بادکوبه هزاوه |
استادیار گروه تاریخ، دانشگاه تهران

نشانی اینترنتی https://aijh.modares.ac.ir/article_19578_5f6630a8ce3231074fa7aa88d83e010f.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات