این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
حدیث پژوهی، جلد ۱۷، شماره ۱، صفحات ۲۶۱-۲۸۶
عنوان فارسی واکاوی روایات ضرب قرآن با قرآن و تحلیل انتقادی دیدگاه‌های پیرامون آن
چکیده فارسی مقاله  روایات نهی از ضرب قرآن با قرآن ازجمله روایات موجود در منابع روایی شیعه و سنی است. شدت نهی و در حد کفر دانستن ضرب قرآن به قرآن، سبب شکل‌گیری دیدگاه‌های متفاوت در مراد آن روایات و نیز شمول و عدم شمولشان، نسبت به تفسیر قرآن با قرآن که از روش‌های ممدوح مناهج تفسیر است، شده است. هدف این مقاله واکاوی آن روایات و تحلیل انتقادی دیدگاه‌های مرتبط با آن است. یافته‌های مقاله با اتکا به داده‌های کتابخانه‌ای و رویکرد انتقادی نشان می‌دهد که روایات یادشده، در مقام نهی از تفسیر قرآن با رأی مصطلح به‌تنهایی، نهی از ضرب (زدن) لغوی و نهی از تفسیر قرآن با قرآن و یا تفسیر موضوعی نیستند. در دیدگاه برگزیده، روایات نهی از ضرب قرآن با قرآن، در مقام نهی از امری مرکبی است که عبارت است از نهی از خصومت‌ورزی به‌وسیلۀ آیات قرآن، نهی از نقض و تضییع مفاد آیۀ مورد استناد طرف مقابل، نهی از تطبیق آیه بر عقیدۀ از پیش برگزیده شده و مخاصمه بر سر آن و نادیده گرفتن ویژگی تصدیق آیات قرآن نسبت به یکدیگر. این روایات به تصریح و یا به‌صورت ضمنی بر اعتبار تفسیر قرآن به قرآن دلالت دارند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله ضرب قرآن،روایات ضرب قرآن به قرآن،تفسیر قرآن به قرآن،تفسیر به رأی،دیدگاه‌ها،
عنوان انگلیسی Critical Analysis of the Traditions Prohibiting “ḍarb al-Qur’ān bi’l-Qur’ān” and points of view about it
چکیده انگلیسی مقاله  
Introduction
The traditions prohibiting ḍarb al-Qur’ān bi’l-Qur’ān (striking the Qur’an with the Qur’an) are among the well-known traditions concerning the Qur’an and its exegesis. Due to their connection with the Qur’an-by-Qur’an hermeneutical method (tafsīr al-Qur’ān bi’l-Qur’ān), they have long been debated. Given the severity of the prohibition and equating the act with disbelief, scholars have interpreted these traditions variously: as a prohibition against tafsīr bi’l-raʾy (interpretation based on personal opinion), as a literal prohibition against "striking," or as evidence invalidating the Qur’an-by-Qur’an exegetical method itself, categorizing it under tafsīr bi’l-raʾy. Conversely, proponents of Qur’an-by-Qur’an exegesis have sought to reconcile these traditions. Considering the significance of these traditions, the importance of the Qur’an-by-Qur’an method, and its practical application by the Infallibles (maʿṣūmīn) in expounding Qur’anic teachings, this article examines the traditions prohibiting ḍarb al-Qur’ān bi’l-Qur’ān and related scholarly viewpoints.
 
Materials and Methods
Data for this article is derived from library resources and Sunni and Shi’a ḥadīth and exegetical compilations. Traditions prohibiting ḍarb al-Qur’ān bi’l-Qur’ān appear in diverse forms in Sunni ḥadīth collections, their commentaries, and Shi’a sources; this study analyzes Sunni and Shi’a traditions independently. Referenced ḥadīth works include Musnad Aḥmad ibn Ḥanbal, Maḥāsin al-Barqī, Wasāʾil al-Shīʿa by al-Ḥurr al-ʿĀmilī, al-Wāfī by Fayḍ al-Kāshānī, and Biḥār al-Anwār. Exegetical sources include Durūs Tamhīdiyya fī al-Qawāʿid al-Tafsīriyya, al-Mīzān fī Tafsīr al-Qur’ān, and Tafsīr al-Ṣāfī. Authoritative Arabic lexicons (e.g., al-ʿAyn, al-Ṣiḥāḥ) were consulted for semantic analysis.
The methodology of this article is critical analysis. The chains of transmission (isnād) of these traditions were examined using sources such as al-Kāfī, Maʿānī al-Akhbār, Mawsūʿat Ṭabaqāt al-Fuqahāʾ, Muʿjam Rijāl al-Ḥadīth, Tafṣīl Ṭabaqāt al-Ruwāt wa al-Ḍuʿafāʾ, Rijāl al-Najāshī, Rijāl al-Ṭūsī, and Mustadrakāt ʿIlm Rijāl al-Ḥadīth. Sunni and Shi’a exegetical and ḥadīth works were surveyed to identify and categorize interpretive perspectives regarding this ḥadīth. The analysis proceeded in two stages: First, presenting researchers’ and exegetes’ interpretations of the traditions. Second, critically evaluating these interpretations through rational argumentation and the practical tradition of the infallible imams, highlighting challenges while adhering to critical standards.
 
Results and Findings
Findings revealed that traditions prohibiting ḍarb al-Qur’ān bi’l-Qur’ān in Sunni sources pertain to: dispute (khuṣūma) among Muslims involving "striking"; argumentation (mujādala) involving "striking"; mutual falsification (takdhīb) using Qur’anic verses. Shi’a traditions fall into three categories: prohibition of unregulated argumentation using verses; linking the act to deprivation of intellectual sustenance (rizq al-ʿaqlāniyya); absolute prohibition. Examination of transmission chains (isnād) and transmitters, alongside their presence in Sunni sources, supports attribution to the prophet (ṣ) and infallibles.
The other finding of the research is that scholars’ interpretations of the traditions include: prohibition of tafsīr bi’l-raʾy; prohibition of tafsīr al-Qur’ān bi’l-Qur’ān; literal meaning of ḍarb. Critical analysis shows challenges for each view; for instance, the prohibition does not solely target tafsīr bi’l-raʾy or the literal act; it does not prohibit tafsīr al-Qur’ān bi’l-Qur’ān or thematic exegesis; tafsīr bi’l-raʾy and ḍarb al-Qur’ān bi’l-Qur’ān differ in ruling (ḥukm) and outcome. Distinctions in ruling, outcome and the absence of intent to falsify the Qur’an in Qur’an-by-Qur’an exegetical method are thought-provoking.
 
Conclusion
Critical examination of the proposed perspectives and their critique led to the acceptance of the selected viewpoint. In this viewpoint, the traditions prohibiting ḍarb al-Qur’ān bi’l-Qur’ān (striking the Qur’an with the Qur’an) fundamentally prohibit a composite practice comprising:

possessing an adversarial motive against one’s opponent by invalidating the verse they cite and nullifying its content;
imposing a verse to conform to a predetermined belief or opinion which is tafsīr bi’l-raʾy (interpretation based on personal opinion);
engaging in contentious dispute (jidal) and hostility (mukhāṣama), resulting in disregarding the characteristic of mutual verification (taṣdīq) among Qur’anic verses.

Therefore, according to this perspective, the aforementioned traditions -explicitly or implicitly- indicate the validity of tafsīr al-Qur’ān bi’l-Qur’ān (Qur’an-by-Qur’an exegesis).
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله ضرب قرآن,روایات ضرب قرآن به قرآن,تفسیر قرآن به قرآن,تفسیر به رأی,دیدگاه‌ها
نویسندگان مقاله محمدصادق یوسفی مقدم |
استاد تمام پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم، ایران، (نویسنده مسئول)

فریده پیشوایی |
سطح چهار حوزه، گروه تفسیر و علوم قرآن، دانشگاه: مؤسسۀ آموزش عالی حوزوی معصومیه، قم، ایران

نشانی اینترنتی https://s-hadith.kashanu.ac.ir/article_113809_54dca36049c6fe7a0b2a8dcdd2894507.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات