|
|
فصلنامه علمی پژوهشی پژوهشهای قرآنی، جلد ۲۳، شماره ۸۸، صفحات ۵۴-۷۳
|
|
|
| عنوان فارسی |
رهیافتی نوین به قاعده جری و تطبیق در ارتباط با پدیده اشتراک، مجاز و آراء علامه طباطبایی |
|
| چکیده فارسی مقاله |
قاعده «جری و تطبیق» از جمله قواعد کلیدی در فهم قرآن است که زمینه هدایت همگانی و فراگیر بودن قرآن را در همه زمان‌ها فراهم می‌سازد و علامه طباطبایی نیز به‌عنوان احیاگر این قاعده در زمان معاصر شناخته می‌شوند. آنچه درباره این قاعده مهم به‌نظر می‌آید، تحلیل این قاعده است و از آنجا که مصداق در قاعده جری و تطبیق جایگاه کلیدی دارد، ارتباط آن با مبحث اشتراک و مجاز بااهمیت است؛ زیرا مقدمه‌ای مهم برای پی بردن به جایگاه مصادیق در فهم قرآن دارد. پژوهش حاضر به روش کتابخانه‌ای و با مطالعه و تحلیل آثار نگاشته شده و با توجه به روایات وارد شده در این حوزه و دیدگاه علامه طباطبایی، به تقسیم‌بندی این قاعده پرداخته و در ادامه، با توجه به پیوندی که مصادیق با مبحث اشتراک و مجاز دارند، مصادیق قاعده جری و تطبیق با توجه به نظریه روح معنا، زیرمجموعه اشتراک معنوی قرار گرفته و رابطه مصادیق با عبارت آیه از نوع مجاز عقلی دانسته شده است. |
|
| کلیدواژه‌های فارسی مقاله |
جری و تطبیق/ علامه طباطبایی/ مشترک معنوی/ مجاز عقلی، |
|
| عنوان انگلیسی |
A New Approach to the Principle of Applicability and Comparison in Relation to Equivocation (Ishtirāk), Allegory (Majāz), and ‘Allāma Ṭabāṭabā’ī’s Opinions |
|
| چکیده انگلیسی مقاله |
The principle of “applicability and comparison” (jary’ wa taṭbīq) is one of the key principles in understanding the Qur’an, which paves the ground for the Qur’an’s public and comprehensive guidance in all times and ‘Allāma Ṭabāṭabā’ī is known as the reviver of this principle in contemporary era. What sounds important about this principle is the analysis of this principle and since evidence has a key status in the principle of equivocation and allegory, it’s relation to the discourses of equivocation (ishtirāk) and allegory (majāz) is important; because it has an important introduction for finding out the status of evidences in understanding the Qur’an. The present article is written with a library method and through study and analysis of the written works and given the related traditions in this field and ‘Allāma Ṭabāṭabā’ī’s viewpoint, it undertakes to divide this principle into portions. Further on, with respect to the association they have with the discourse of equivocation and allegory, the evidences of the principle of jary’ wa taṭbīq with respect to its gist of meaning are set as the subdivision of shared meaning; and the relation of the evidences with the phrases of the verse is considered to be of the rational allegory type. |
|
| کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله |
|
|
| نویسندگان مقاله |
مرضیه رستمیان |
دانش‌آموخته دکتری دانشگاه فردوسی مشهد
محمدعلی رضایی کرمانی |
دانشیار دانشگاه فردوسی مشهد
|
|
| نشانی اینترنتی |
|
| فایل مقاله |
فایلی برای مقاله ذخیره نشده است |
| کد مقاله (doi) |
|
| زبان مقاله منتشر شده |
fa |
| موضوعات مقاله منتشر شده |
|
| نوع مقاله منتشر شده |
|
|
|
|
برگشت به:
صفحه اول پایگاه |
نسخه مرتبط |
نشریه مرتبط |
فهرست نشریات
|