این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
پژوهش در پزشکی، جلد ۳۱، شماره ۱، صفحات ۱۳-۱۷
عنوان فارسی بررسی استئو آرتریت به دنبال جا اندازی باز و فیکساسیون داخلی
چکیده فارسی مقاله سابقه و هدف: جااندازی باز و فیکساسیون داخلی، درمان استاندارد آسیب لیسفرانک است. یکی از عوارض بلند‌مدت آن استئوآرتریت می‌باشد. در این مطالعه، میزان بروز استئوآرتریت به دنبال جااندازی باز و فیکساسیون داخلی شکستگی لیسفرانک و تاثیر عواملی نظیر شکستگی همراه، تشخیص تاخیری شکستگی و باز یا بسته بودن شکستگی بر بروز استئوآرتریت یررسی شد. روش بررسی: بیمارانی که طی سال‌های 1376 تا 1384 دچار آسیب لیسفرانک شده و به روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی تحت درمان قرار گرفته‌بودند و حداقل 2 سال از جراحی آنها گذشته بود، از نظر بروز استئوآرتریت در مفصل تارسومتاتارسال مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: از 94 بیمار عمل شده، 44 بیمار با میانگین پیگیری 36 ماه تحت بررسی قرار گرفتند. 34 بیمار جااندازی آناتومیک داشتند که 12 نفر از آنها دچار استئوآرتریت شدند، در حالی‌که از 10بیماری‌که جااندازی غیر‌آناتومیک داشتند 8 بیمار دچار استئوآرتریت شدند (35% در مقابل80%، 004/0=p). 4 بیمار (9%) در ویزیت اول تشخیص داده نشده بودند و 10 بیمار (22%) با تاخیر به بیمارستان مراجعه کرده بودند. 34 بیمار (77%) شکستگی همراه در اندام تحتانی داشتند. 6 مورد ( 13% ) شکستگی باز مشاهده شد. نتیجه‌گیری: میزان بالای بروز استئوآرتریت در بیماران با جااندازی غیر آناتومیک، از این نظریه حمایت می‌کند که جااندازی باز و فیکساسیون داخلی آناتومیک از تغییرات دژنراتیو بعدی مفصل جلوگیری می‌کند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی Osteoarthritis after open reduction and internal fixation of lisfranc fracture
چکیده انگلیسی مقاله Background: Open reduction and internal fixation is the standard surgical approach for lisfranc fracture, however, osteoarthritis is a long term complication. We surveyed the frequency of osteoarthritis after open reduction and internal fixation of lisfranc fracture and its associated factors including accompanied fracture, delayed diagnosis and open or closed fracture. Materials and methods: Patients who suffered from lisfranc fracture between 1997 and 2005 and underwent open reduction and internal fixation at least 2 years ago were included. Tarsometatarsal osteoarthritis was investigated among these patients. Results: Of 94 patients, 44 were included with a mean follow up duration of 36 months, among whom, 34 had anatomic reduction while 12 (35.3%) developed osteoarthritis. Meanwhile, of 10 patients with non-anatomic reduction, 8 (80%) developed osteoarthritis. The difference is statistically significant (p=0.004). Unfortunately, 4 patients (9.1%) were misdiagnosed during the first visit, while 10 (22.7%) patients referred late. Accompanied fractures were reported in 34 (77%) patients. Conclusion: Higher prevalence of osteoarthritis among patients with non-anatomic reduction support the prior theory that open reduction and internal fixation could prevent further degenerative changes in lisfranc joint. , Adib F
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله فیروز مددی | f madadi
department of orthopedic surgery, shahid beheshti university of medical sciences
گروه ارتوپدی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی (Shahid beheshti university of medical sciences)

فرشاد ادیب | f adib
department of orthopedic surgery, shahid beheshti university of medical sciences
گروه ارتوپدی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی (Shahid beheshti university of medical sciences)

نشانی اینترنتی http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-1-329&slc_lang=fa&sid=fa
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده ارتوپدی
نوع مقاله منتشر شده پژوهشی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات