این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
فقه و اصول، جلد ۵۷، شماره ۱، صفحات ۲۰۷-۲۳۰
عنوان فارسی اعتبار قطع و رواداری نقض آن
چکیده فارسی مقاله اکثر اصولیان بر این باورند که حجیت و اعتبار، ذاتیِ قطع طریقی و قطع، علت تامه برای آن است و امکان نقضِ حجیت و نهی شرعی از ترتیب اثردادن به قطع وجود ندارد؛ چراکه چنین چیزی به سلب ذاتیات از ذات باز می‎گردد و در واقع و یا در نگاه شخص قاطع به تناقض می‌انجامد. این پژوهش با روش تحلیلی‌توصیفی در پِی تثبیت این فرضیه است که باتوجه‌به احتمال جهل مرکب در قطع و همچنین تأخر جایگاه و تحققِ قطع از حکم شرعی و مقام واقع مقطوع و شأن حق‌الطّاعه، نهی شرعی از قطع، به‌سانِ قطع موضوعی بدونِ هیچ‌گونه محذوری پذیرفته است؛ چه اینکه چنین سلب حجیتی در شریعت واقع شده است؛ ازآن‌رو که وجوب متابعت، امر ذاتی قطع نبوده و مقتضای حق‌الطاعه و ناشی از حق مولویتی است که در توسعه و تضییق به ارادۀ شارع مقدس وابسته است و باوجود محتمل‌بودنِ انطباق قطع بر جهل مرکب و تأخر رتبۀ قطع از واقع وجودی امر مقطوع، وحدت موضوعی، به‌عنوانِ شرط لازم در تناقض هرگز محقق نمی‌شود.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله قطع طریقی،قطع موضوعی،حجیت ذاتی،نهی از قطع،نهی ارشادی،نهی مولوی،
عنوان انگلیسی The Validity of Certitude and the Toleration of its Authority
چکیده انگلیسی مقاله Most uṣūlī scholars hold that authority (ḥujjiyyat) and validity are intrinsic to absolute certitude (qaṭʿ-i ṭarīqī), and that certitude (qaṭʿ) is a complete cause for it. They believe that it is not possible to invalidate its authority or to issue a legal probation against acting upon such certitude, because doing so would entail denying its essential attributes, and would result in a contradiction either in reality or from the perspective of the person holding the certitude (qāṭiʿ). The present study, conducted through the descriptive-analytical method, seeks to prove the hypothesis that considering the possibility of double ignorance (jahl-i murakkab) within certitude, as well as the fact that certainty is temporally and conceptually subsequent to legal ruling, the real status of the matter and the position of the right of obedience (ḥaqq al-ṭāʿa), a legal prohibition against certitude similar to that applied to subjective certitude (qaṭʿ mawżūʿī) is acceptable without any impediment. This is because such practice of authority has, in fact, occurred in Sharīʿah as the obligation of the following is not an inherent quality of certitude, but rather a consequence of the right of obedience (ḥaqq al-ṭāʿah) and stems from the divine authority (ḥaqq-i mawlawiyyat), which is itself subject to the will of the sacred legislator for expansion or restriction. In addition, with the possibility of certitude aligning with double ignorance and its rank being posterior to the actual ontological reality of the object of certitude (maqtūʿ), the unity of subject (waḥdat-i mawżūʿī) as a necessary condition for contradiction is never established.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله قطع طریقی,قطع موضوعی,حجیت ذاتی,نهی از قطع,نهی ارشادی,نهی مولوی
نویسندگان مقاله سیدمحمدحسن مومنی |
استادیار گروه فقه و حقوق اسلامی، دانشکدهٔ الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران و استاد درس خارج فقه و اصول حوزهٔ علمیهٔ قم

نشانی اینترنتی https://jfiqh.um.ac.ir/article_45010_8645faf7ef9a4fef74a67d47b8c9f7c1.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات