حقوقی دادگستری، جلد ۸۸، شماره ۱۲۸، صفحات ۱۱۹-۱۵۰
عنوان فارسی امکان‌سنجی شناسایی اصل نسبی بودن موافقت‌نامه داوری در نظام حقوقی ایران و آمریکا؛ با تاکید بر رویه قضایی
چکیده فارسی مقاله اصل نسبی بودن قرارداد در نگاه نخست شامل تمام انواع قرارداد، از جمله موافقت‌نامه داوری می‌شود و با هیچ استثنایی مواجه نیست؛ مگر به حکم قانون، اما بر مبنای اقتضائات روز جوامع، در ‌فرایند داوری، رسیدگی به اختلافات مربوط به اشخاص ثالث در چارچوب معاملات تجاری بین‌المللی مدرن که معمولاً شبکه‌های پیچیده از توافق‌نامه‌های در هم تنیده و تعهدات حقوقی چندلایه با حضور اشخاص حقوقی متعدد و غالباً مرتبط را در بر می‌گیرد، اجتناب‌‌ناپذیر می‌نماید. تسری موافقت‌نامه داوری به شخص ثالث و امکان استناد ثالث به آن، در نظام‌های حقوقی مختلف همواره محل بحث بوده و در بسیاری از نظام‌ها، با مبانی خاص مورد پذیرش واقع شده است. این امر پذیرش نسبی بودن موافقت‌نامه داوری را به عنوان یک اصل با تردید مواجه نموده است. 
در این تحقیق به روش توصیفی تحلیلی و با مطالعه در منابع کتابخانه‌ای، با بررسی نظام حقوقی و رویه قضایی ایران و آمریکا به این نتیجه رسیده‌ایم که در نظام حقوقی ایران، اگر تسری موافقت‌نامه داوری به ثالث بر مبنای قواعد عمومی قراردادها قابل توجیه باشد، قابل پذیرش است و در غیر این صورت، هنوز نظام حقوقی ما پاسخی برای این مسأله ندارد و باید حکم به اعتبار اصل نسبی بودن موافقت‌نامه داوری و عدم پذیرش تسری موافقت‌نامه داوری به ثالث داد؛ رویکری که در «طرح جامع داوری» نیز اتخاذ گردیده است. 
کلیدواژه‌های فارسی مقاله موافقت‌نامه داوری،شخص ثالث،تسری موافقت‌نامه داوری،اصل نسبی بودن قرارداد،استاپل،خرق حجاب شرکتی،
عنوان انگلیسی Feasibility study of recognition of the "principle of privity of arbitration agreement" in the legal system of Iran and the United States (by examining the judicial procedure)
چکیده انگلیسی مقاله The doctrine of privity of contract at first glance includes all types of contracts, including the arbitration agreement, and does not face any exceptions except according to the law. But based on the requirements of today's societies, in the arbitration process, dealing with disputes related to third parties in the context of modern international business transactions, which usually include complex networks of intertwined agreements and multi-layered legal obligations with the presence of numerous and often related legal entities, it's inevitable. Extension of the arbitration agreement to a third party and the possibility of the third party to rely on it, has always been a subject of debate in various legal systems and has been accepted in many systems based certain grounds. This has made the acceptance of the privity of arbitration agreement as a principle doubtful. In this research, with the descriptive-analytical method and by studying in library sources, by examining the legal system and judicial procedure of Iran and the United States, we have come to the conclusion that in the legal system of Iran, if Extension of the arbitration agreement to a third party and the possibility of the third party to rely on it can be justified based on the general rules of contracts is acceptable, otherwise, our legal system still does not have an answer to this issue, and the principle of privity of the arbitration agreement and the non-acceptance of the extension of the arbitration agreement to third parties should be ruled on; An approach that has also been adopted in the draft of "Comprehensive Arbitration Plan" of Iranan Parliment.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله موافقت‌نامه داوری,شخص ثالث,تسری موافقت‌نامه داوری,اصل نسبی بودن قرارداد,استاپل,خرق حجاب شرکتی
نویسندگان مقاله مهران عبدی |
دانشجوی دکتری تخصصی حقوق خصوصی

ربیعا اسکینی |
گروه حقوق،دانشکده حقوق،دانشگاه مفید،قم،ایران

حسین منوری |
-گروه حقوق، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

نشانی اینترنتی https://www.jlj.ir/article_723773_d3e0ce3b4286c837291510020e77b28c.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات