|
|
حقوقی دادگستری، جلد ۸۸، شماره ۱۲۸، صفحات ۶۱-۸۷
|
|
|
| عنوان فارسی |
قاعده عدم‌امکان تسری موافقت‌نامه داوری به اشخاص ثالث (به مفهوم عام) در حقوق ایران با تأکید بر «نظریه قائم‌مقامی» |
|
| چکیده فارسی مقاله |
«گسترش قلمرو اثر موافقت‌نامه داوری به اشخاص ثالث به مفهوم عام» ازجمله موضوعات محل اختلاف در عالم حقوق است. برخی با استناد به قضایی نبودن داوری و ابتنای اثر موافقت‌نامه آن بر توافق طرفین، معتقدند این اثر قائم‌مقام طرفین و اشخاص ثالث مرتبط با آن‌ها را نیز در بر می‌گیرد. بعضی دیگر نیز با تأکید بر قرار گرفتن داوری در دایره فرایند دادرسی، معتقدند که قضاوت امری حاکمیتی است که تنها در برخی شرایط، به صلاح‌دید دولت به نهاد داوری سپرده شده است. در پژوهش حاضر، با روش توصیفی تحلیلی، در پاسخ به این سؤال که آیا موافقت‌نامه داوری قابل‌تسری به دیگران است، دکترین حقوقی و مواد قانونی مرتبط مورد بررسی قرار گرفته و نظرات دو گروه یاد شده، از طریق شناسایی «مفهوم قائم‌مقامی و شخص ثالث و استقلال آن‌ها از یکدیگر»، «مبنای مشروعیت و صلاحیت داوری» و با استناد به حقوق موضوعه و رویه قضایی مقایسه می‌شود و «قاعده عدم امکان تسری موافقت‌نامه داوری به اشخاص ثالث به مفهوم عام در حقوق ایران» کشف و استنباط می‌شود؛ بدین ترتیب، افزون بر آن‌که ارجاع به داوری امری کاملاً استثنایی است، تحت هیچ شرایطی، تفسیر موسع از موافقت‌نامه داوری نسبت به قائم‌مقام طرفین قرارداد و اشخاص ثالث امکان‌پذیر نیست. |
|
| کلیدواژه‌های فارسی مقاله |
موافقت‌نامه داوری،قائم‌مقام،شخص ثالث،نظریه قائم‌مقامی،تسری داوری، |
|
| عنوان انگلیسی |
“Theory of Rule of Impossibility of Extension of Arbitration Agreement” in Iranian Law; Emphasis on “Subrogation Theory” |
|
| چکیده انگلیسی مقاله |
“Extension of the Scope of Arbitration Agreements to Third Parties in the General Sense” is one of the controversial topics in the legal world. Some, citing the non-judicial nature of arbitration and the basis of its agreement's effect on the parties' consent, believe that this effect also includes the parties' successors and related third parties. Others, emphasizing that arbitration falls within the scope of the litigation process, believe that judgment is a sovereign matter that is entrusted to the arbitration institution only in certain circumstances, at the discretion of the state. In the present study, using a descriptive-analytical method, in response to the question of whether an arbitration agreement is transferable to others, relevant legal doctrine and statutory provisions are examined, and the views of the two aforementioned groups are compared by identifying the “Concept of Succession and Third Party and Their Independence from Each Other”, “The Basis of Legitimacy and Jurisdiction of Arbitration”, and by citing positive law and judicial precedent, “The Rule of Impossibility of Extending the Arbitration Agreement to Third Parties in The General Sense in Iranian Law” is discovered and inferred; Thus, in addition to the fact that referral to arbitration is a completely exceptional matter, under no circumstances is a broad interpretation of the arbitration agreement possible with respect to the successors of the contracting parties and third parties. |
|
| کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله |
موافقت‌نامه داوری,قائم‌مقام,شخص ثالث,نظریه قائم‌مقامی,تسری داوری |
|
| نویسندگان مقاله |
حسین عابدینی |
استادیار گروه حقوق، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه میبد، میبد، ایران
|
|
| نشانی اینترنتی |
https://www.jlj.ir/article_723771_7e1de71da6194241ed847cfe6994894f.pdf |
| فایل مقاله |
فایلی برای مقاله ذخیره نشده است |
| کد مقاله (doi) |
|
| زبان مقاله منتشر شده |
fa |
| موضوعات مقاله منتشر شده |
|
| نوع مقاله منتشر شده |
|
|
|
|
برگشت به:
صفحه اول پایگاه |
نسخه مرتبط |
نشریه مرتبط |
فهرست نشریات
|