این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
پژوهش های فلسفی – کلامی، جلد ۱۵، شماره ۵۷، صفحات ۲۵-۴۲
عنوان فارسی رابطهٔ فضیلت و سعادت از نگاه ارسطو و غزالی
چکیده فارسی مقاله پرسش مهم فیلسوفان باستان علاوه بر پرسش از ماهیت فضیلت و چگونگی حصول آن، این بود که آیا فضایل برای انسان سودمندند؟ یعنی آیا فضایل سعادت انسان را به دنبال دارند یا نه؟ پرسش آنها در واقع پرسش از ارتباط میان سعادت و فضیلت بود، بدین معنا که آیا برای سعادت فضایل امری واجب و گریزناپذیرند یا خیر؟ ارسطو فضایل را برای حصول سعادت شرط لازم می‌دانست هرچند برخلاف افلاطون آن را شرط کافی نمی‌دانست. وی سعادت را به فعالیت نفس مطابق با فضیلت تعریف می‌کرد. در واقع فضایل ارسطویی که ریشه در عقل صرف داشتند، ابزاری جهت دست‌یابی به یک زندگی خوش در این عالم بودند. غزالی علی‌رغم تأثیرپذیری‌اش از ارسطو، در بحث از ماهیت فضیلت و سعادت و نیز ارتباط میان این دو از ارسطو فاصله گرفته است. تبیین غزالی در این خصوص برخلاف ارسطو مبتنی بر عقل صرف نبوده، اساس آن را وحی و شریعت شکل می‌دهد. از این‌رو فضایل اخلاقی نزد غزالی منحصر به فضایل فلسفی نبوده، سعادت نیز صرفاً بهره‌مندی از یک زندگی خوش در این عالم تلقی نمی‌شود. بر این اساس، نوشتار حاضر به بررسی همسانی‌ها و ناهمسانی‌های موجود در تبیین ارسطو و غزالی از ماهیت فضیلت و سعادت و ارتباط این دو با یکدیگر پرداخته است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله ارسطو، غزالی، فضیلت، سعادت‌گروی، اودیمونیا،
عنوان انگلیسی The Relationship between Virtue and Happiness in Aristotle and Ghazali’s Views
چکیده انگلیسی مقاله In addition to the asking about the nature of virtue and how to achieve it, ancient philosophers mainly asked whether virtues are useful for men, that is, do they lead to man’s happiness? In fact, their question was about the relationship between happiness and virtue, in that they asked whether virtues are necessary and inevitable for happiness or not? Aristotle believes that virtues are necessary condition to achieve happiness, though, contrary to Plato, he does not regard them as required condition. He defines happiness as the soul’s activity conforming to virtue. In fact, Aristotelian virtues which are rooted in mere intellect are the means of achieving a happy life in this world. Ghazali distances from Aristotle when discussing the nature of virtue, happiness and their relationship, though he was influenced by Aristotle. In this regard, Ghazali’s explanation, contrary to Aristotle’s, is not based on mere intellect; rather, it is based on revelation and Sacred Law. Therefore, Ghazali believes that moral virtues are not restricted to philosophical virtues and does not regard happiness as merely enjoying a happy life in this world. On this basis, the present paper reviews similarities and differences between Aristotle’s and Ghazali’s explanation about the nature of virtue and happiness and their relationship.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Aristotle, Ghazali, virtue, happiness-orientation, Eudemonia
نویسندگان مقاله مجید ملایوسفی |
استادیار گروه فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه بین المللی امام خمینی
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه بین المللی امام خمینی (Imam khomeini international university)

ام لیلا شیرخانی | ome leila
دانش آموخته کارشناسی ارشد فلسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه بین المللی امام خمینی
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه بین المللی امام خمینی (Imam khomeini international university)

نشانی اینترنتی http://pfk.qom.ac.ir/article_50_4bac29f76536a4f63c8e0cbbdef7c2e5.pdf
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1416/article-1416-244286.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات