این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
پژوهش در پزشکی، جلد ۴۱، شماره ۴، صفحات ۲۲۷-۲۳۵
عنوان فارسی بررسی اثر تزریق داخل ویتره آواستین و ترکیب آواستین و tPA بر حدت بینایی و ضخامت ماکولا در بیماران با دژنراسیون ماکولای وابسته به سن نیوواسکولار
چکیده فارسی مقاله زمینه و هدف: نئوواسکولاریزاسیون هموراژیک کوروئید در بیماران مبتلا به دژنراسیون ماکولای وابسته به سن عارضه ای عمده در صورت عدم درمان است که می تواند عواقب شدیدی در حدت دید بیماران ایجاد کند.  هرچند درمان استانداردی جهت این وضعیت وجود ندارد، فعال کننده پلاسمینوژن بافتی داخل ویتره با گاز روشی کلاسیک و بسیار مورد علاقه است.  با این وجود این درمان ممکن است در طولانی مدت بعلت پیشرفت پاتولوژی زمینه ای بی فایده گردد. بنابراین، برخی محققین پیشنهاد کرده اند تا عوامل ضد عامل رشد اندوتلیوم عروقی نظیر آواستین در این بیماران مدنظر قرار گیرند. هدف از این مطالعه مقایسه پیامدهای درمان با فعال کننده پلاسمینوژن بافتی داخل ویتره و فعال کننده پلاسمینوژن بافتی داخل ویتره بهمراه آواستین است. مواد و روش کار: درمجموع 43 بیمار مبتلا به نئوواسکولاریزاسیون هموراژیک کوروئید مرتبط با دژنراسیون ماکولای وابسته به سن بطور تصادفی به دو گروه تقسیم و تحت درمان با 25/1 میلی گرم آواستین داخل ویتره (21 مورد) یا 25/1 میلی گرم آواستین بهمراه 50 میکروگرم فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (22 مورد) قرار گرفتند. حدت بینایی (با استفاده از لاگمار) و ضخامت بخش مرکزی ماکولا در ماه های 2 و 6 پس از درمان اندازه گیری و بین دو گروه مقایسه شد. یافته ها: سیزده مرد و 9 زن با سن میانه 74 سال (گروه درمان ترکیبی) با 12 مرد و 9 زن با سن میانه 73 سال (گروه درمان منفرد)  مقایسه شدند (p بترتیب 89/0 و 81/0). میانه درصد تغییر در حدت بینایی در ماه 2 در گروه درمان ترکیبی 3/4% کاهش و در گروه درمان منفرد 6/8% کاهش و 10% در هر دو گروه در ماه 6 بود. بهبود حدت بینایی در هر دو گروه 6 ماه پس از درمان معنی دار بود ولی تفاوت معنی داری بین دو گروه از این نظر دیده نشد (p بترتیب 93/0 و 96/0 در ماه های 2 و 6). میانه درصد تغییر در ضخامت بخش مرکزی ماکولا در ماه 2 در گروه درمان ترکیبی 9/16% کاهش و در گروه درمان منفرد 8/16% کاهش و در ماه 6 1/19% در گروه درمان ترکیبی و 2/18% در گروه درمان منفرد بود. ضخامت قسمت مرکزی ماکولا در هر دو گروه 6 ماه پس از درمان بطور معنی داری کاهش یافته بود ولی مجددا تفاوت معنی داری بین دو گروه از این نظر دیده نشد (p بترتیب 97/0 و 79/0 در ماه های 2 و 6). نتیجه گیری:  هر دو روش درمانی در بهبود نئوواسکولاریزاسیون هموراژیک کوروئید مرتبط با دژنراسیون ماکولای وابسته به سن پس از شش ماه موفق بودند، ولی تفاوت معنی داری در این زمینه بین دو روش نبود.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی Comparing the effect of avastinin alone with intravitreal tissue plasminogen activator plus avastin on hemorrhagic choroidal neovascularization in patients with neovascular age related macular degeneration
چکیده انگلیسی مقاله Background: Hemorrhagic choroidal neovascularization in patients with age-related macular degeneration (AMD) is a serious complication that if left untreated may cause severe consequences in patients' visual acuity. Although there is not a standard treatment for this condition, intravitreal tissue plasminogen activator (t-PA) with gas is a classic and highly enthusiastic approach. Using this treatment, however, may become in vain in long term because of the progression of the underlying pathology. So, some authors have proposed using anti-vascular endothelial growth factor (VEGF) agents such as Avastin in these patients. The aim of this study is to compare outcomes of treatment with intravitreal t-PA or t-PA plus Avastin.  Methods & Materials: A total of 43 patients with AMD-related hemorrhagic choroidal neovascularization were randomized in two groups, receiving either intravitreal 1.25 Avastin (n=21) or intravitreal 1.25 Avastin plus 50 microgram t-PA (n=22). Visual acuity (using LogMar) and central macular thickness were measured at months 2 and 6 post-treatment and compared between the two groups. Results: Thirteen males and 9 females with the median age of 74 years (combined treatment group) were compared with 12 males and 9 females with the median age of 73 years (single treatment group) (p=0.89 and 0.81, respectively). Median percent changes in visual acuity were 4.3% decrease in the combined treatment group and 8.6% in the single treatment group at month 2 and 10% in both groups at month 6. Visual acuity ameliorated significantly in both groups 6 months after treatment, but there was no significant difference between the two groups in this regard (p=0.93 and p=0.96 at months 2 and 6 post-treatment). Median percent changes in central macular thickness were 16.9% decrease in the combined treatment group and 16.8% in the single treatment group at month 2 and 19.1% in combined treatment and 18.2% in single treatment group at month 6. Central macular thickness decreased significantly in both groups 6 months after treatment, but again there was no significant difference between the two groups in this regard (p=0.97 and p=0.79 at months 2 and 6 post-treatment). Conclusion: Both therapeutic approaches were effective in treating AMD-related hemorrhagic choroidal neovascularization after six months, but there was no significant difference between the two methods in this regard.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله محمدحسین آهور |
دانشگاه علوم پزشکی تبریز

رحمان بیرامی |
دانشگاه علوم پزشکی تبریز

رعنا سرخابی |
دانشگاه علوم پزشکی تبریز

فریده موسوی |
دانشگاه علوم پزشکی تبریز

آرش طاهری |
دانشگاه علوم پزشکی تبریز

نشانی اینترنتی http://pejouhesh.sbmu.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-3162-1&slc_lang=fa&sid=1
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/17/article-17-1975123.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده چشم پزشکی
نوع مقاله منتشر شده پژوهشی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات