این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
مجله دانشگاه علوم پزشکی فسا، جلد ۱، شماره ۲، صفحات ۱-۶
عنوان فارسی بررسی اپیدمیولوژیک ژن‌های مقاومت به ونکومایسین در انتروکوک های جدا شده از نمونه‌های بالینی
چکیده فارسی مقاله زمینه و هدف: جداسازی انتروکوک‌های مقاوم به ونکومایسین از نمونه‌های بالینی بسیار با اهمیت است. ما در این مطالعه به بررسی اپیدمیولوژی این مقاومت در سطح فنوتیپی و ژنوتیپی پرداخته‌ایم. مواد و روش‌ها: این مطالعه بر روی 411 ا نتروکوک جمع آوری شده از مهر ماه 1383 لغایت مهرماه 1387 از شش بیمارستان منتخب تهران انجام گرفته است. پس از جدا سازی و انجام تست‌های تأییدی، انتروکوک‌ها از نظر مقاومت به ونکومایسین با روش انتشار دیسک و رقت سازی در آگار مورد بررسی قرار گرفتند و سویه‌های مقاوم پس از استخراج DNA با انجام PCR از نظر حضور ژن‌های vanA,B,C,D and E بررسی شدند. نتایج: 185(45%) و 23(6/5%) انتروکوک با روش انتشار دیسک و رقت سازی در آگار به ونکومایسین مقاوم بودند و هر 23 انتروکوک با مقاومت سطح بالا، انتروکوک فاسیوم بودند. 12(2/52%) و 7 (4/30%) انتروکوک به ترتیب دارای ژن van A و van B و 3 (13%) انتروکوک نیز دارای هر دو ژن بودند. نتیجه گیری: مهم‌ترین مکانیسم مقاومت سطح بالا نسبت به ونکومایسین در انتروکوک‌ها حضور ژن van می‌باشد که توانایی انتقال این ژن را در بین خود دارند و فنوتیپ مقاومت سطح بالا ارتباط نزدیکی با حضور ژن مذکور دارد و به دلیل این ارتباط بررسی در سطح مولکولی نیز برای مطالعه این مقاومت نیاز است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله انتروکوک، نمونه‌های بالینی، VRE، PCR، vanA،B،C،D and E
عنوان انگلیسی Epidemiologic evaluation of Vancomycin Resistant genes in Enterococcus spp. isolated from clinical samples
چکیده انگلیسی مقاله Background & Objectives: Isolation of vancomycin resistant Enterococcus from clinical samples is very important. The aim of this study was evaluation of phenotype and genotype of van genes in vancomycine resistant Enterococcus. Materials and Methods: 411 Enterococcus isolates were collected from selected Tehran’s hospitals between March 2004 and December 2007. The enterococcal isolates were identified by biochemical confirmation tests. Resistance of each isolate to vancomycin determined by disk diffusion and agar dilution test. The presence of the vanA, B, C, D, E resistance gene was assessed by PCR. Results: 185(45%) and 23(5.6%) with disc-diffusion method and agar-dilution method were resistant to vancomucin (VRE) and all of VREs were Enterococcus faecium. 12 (52.2%), 7(30.4%) of the VRE isolates had vanA, vanB and 3(13%) had both of vanA and vanB gene. Conclusion: Most important mechanism for high level resistance to vancomycin is presence of van genes and these genes can transfer between Enterococci. Significance of investigation in molecular level of resistance to vancomycin was due to relation between phenotypic resistant and presence of van genes.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Enterococcus, Clinical sample, VRE, PCR, vanA, B, C, D, E
نویسندگان مقاله امید تیمورنژاد | omid teymournejad


اشرف محبتی مبارز | ashraf mohabati mobarez


رضا حسینی دوست | reza hosseini doust


نشانی اینترنتی http://journal.fums.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-26-15&slc_lang=fa&sid=fa
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده اپیدمیولوژی
نوع مقاله منتشر شده پژوهشی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات