توسعه يا تحديد کشت محصولات کشاورزی در مناطق مختلف بايد با توجه به محدوديت منابع و زمينهای حاصلخيز کشاورزی صورت گيرد و اين مسئله لزوم طراحی يک مدل چند منطقه‌ای الگوی کشت محصولات زراعی را آشکار می کند؛ مدلی که در عين فراگيری و يک پارچه بودن، از نظر منطقه ای تفکيک شده باشد و توانايی تمايز بين منابع مشترک و غير مشترک را دارا باشد. تفکيک مدل از نظر منطقه‌ای باعث افزايش دقت مدلسازی برای هر منطقه می شود و در کنار هم قرار دادن اين مناطق در يک مدل فراگير موجد نگرش فرا منطقه‌ای می گردد.

  نتايج اين تحقيق چنين نشان می‌دهد که استفاده از مدل چندمنطقه‌ای، سود را نسبت به وضع موجود 03/2 درصد می افزايد و همچنين زمينهای بدون کشت را 3 درصد نسبت به مجموع مدلهای شهرستانی کاهش می‌دهد. به اشتراک گذاشتن منابع باعث می‌شود محصول سودآورتری مانند گندم ديم جايگزين جو ديم در مدل شهرستانی شود.

  اين موضوع نشان می دهد که به اشتراک گذاشتن منابع کمياب در صورت امکان می تواند در افزايش سود‌آوری کل منطقه مفيد باشد، مضافاً اينکه در شرايط موجود اجرای اين پيشنهاد با تخصيص بهينه سم و کود و نيز افزايش کارايی نظام بانکی امکانپذير است.