در مطالعات جغرافيايی مناطق روستايی استان به دليل تنوع پديده­های مکانی و ويژگيهای متعدد آنها (مانند: جمعيت، وسعت، ناحيه جغرافيايی) امکان مطالعه به صورت مجرد و منفرد مقدور نيست و لذا اولين گام برای مطالعه پديده­های مکانيِ دارای ويژگيهای متعدد، طبقه­بندی آنها در گروه­های مشابه است. روش تحليل عاملی يکی از پيچيده­ترين و بهترين روشها برای تعيين مهمترين عوامل مؤثر بر توسعه‌يافتگی محسوب مي­شود. در اين پژوهش با روش تحليل عاملی، تحليل فضايی - مکانی سطح توسعه مناطق روستايی استان اصفهان در سال 1385 صورت گرفته است. به اين منظور 48 شاخص از نظر سطح توسعه انتخاب شدند که اين شاخصها به 4 عامل تقليل يافتند و 76 درصد واريانس را دربرمي­گيرند. در بين 4 عامل برتر، عوامل اجتماعی - اقتصادی به تنهايی 7/41 درصد واريانس را پوشش می‌دهند و تأثيرگذارترين عامل در مطالعه مي­باشند. سپس با استفاده از روش خوشه­ای، نقاط روستايی استان اصفهان از نظر سطح توسعه­يافتگی، در 8 گروه­ همگن طبقه‌بندی شدند که مناطق روستايي­شهرستان اصفهان در گروه يکم (برخوردارترين مناطق استان اصفهان) و شهرستانهای آران­وبيدگل ­ وبرخوار­و ميمه در گروه هشتم (محرومترين مناطق استان اصفهان) قرار مي­گرفتند.

  طبقه‌بندی JEL : O12