زمینه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس از عوامل اصلی ایجاد عفونت‌های بیمارستانی بوده که دارای فاکتورهای چسبندگی اختصاصی است و می‌تواند به پروتئین‌های مختلفی از ماتریکس خارج سلولی میزبان متصل شده و در بافت‌های میزبان جایگزین شود. این اتصال توسط خانواده‌ای از پروتئین‌ها تحت عنوان (MSCRAMM) که شامل پروتئین متصل شونده به فیبرونکتین (FnBP) و پروتئین متصل شونده به فیبرینوژن (Clf) است صورت می‌گیرد. انجام مطالعات جامع در ارتباط باقابلیت ژنتیکی جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس به‌ویژه MRSA به لحاظ داشتن میانجی‌های چسبندگی امری ضروری است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه 74572 نمونه بالینی خون، ادرار، خلط، بینی و سایر نمونه‌های بالینی از بیماران سرپایی و بستری در بخش‌های مختلف بیمارستان میلاد تهران نمونه‌گیری انجام شد. پس از انجام تست‌های تشخیصی 180 سویه استافیلوکوکوس اورئوس شناسایی گردید. جهت تعیین جدایه‌های MRSA از روش انتشار دیسک و مقاومت به دیسک سفوکسی تین استفاده شد. حضور و فراوانی ژن‌های  fnbA، fnbB و clf با روش PCR تعیین گردید.

نتایج: از تعداد 180 سویه 15 سویه (88%) ژن fnbA، 47 سویه (26%) ژن fnbB و 36 سویه (20%) ژن clf را دارا بودند. فراوانی هم‌زمان دو ژن fnbA و fnbB42 (23%)، fnbA و clf32 (18%) و fnbB و Clf9(5%) بود و همچنین حضور هم‌زمان هر سه ژن موردمطالعه 9(5%) مشاهده شد.

نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که بین فراوانی ژن‌های fnbA، fnbB و clf و نوع نمونه بالینی، جنسیت، سن بیمار و جدایه‌های MRSA و  MSSAرابطه معناداری وجود ندارد.